Korekcja ptozy

Opadanie powieki górnej, nazywane inaczej ptozą lub blefaroptozą, jest to niższe położenie powieki górnej, która przykrywa co najmniej 2 mm tęczówki przy ustawieniu gałki ocznej „na wprost”.
Opadanie powieki powoduje zwężenie szczeliny ocznej i przysłonięcie gałki ocznej. W stanie prawidłowym brzeg dolny powieki górnej u dorosłego człowieka znajduje się 0,5–2 mm poniżej przedniego rąbka rogówki i jest najwyższy nad źrenicą (tzw. górna wysokość powieki) [1, 2]. Prawidłowa szerokość szpary powiekowej wynosi około 9 mm i zależy od odpowiedniego napięcia i działania mięśni otaczających powiekę: dźwigacza powieki, mięśnia tarczkowego górnego (mięsień Müllera), mięśnia okrężnego oka oraz mięśnia czołowego.

Ptoza może mieć charakter wrodzony lub nabyty. W większości przypadków wrodzonych wynika z nieprawidłowego rozwoju mięśnia dźwigacza powieki. W przypadku nabytej wady przyczyną są zmiany inwolucyjne rozcięgna lub przerwanie jego przyczepu. Opadanie powieki o charakterze rozcięgnowym może być związane z nadmiernym tarciem oka lub długotrwałym noszeniem soczewek kontaktowych.

Opadnięcie powieki w większości przypadków uważane jest za defekt estetyczny. Jeśli jednak powieka przysłania źrenicę, czyli ptoza jest bardziej zaawansowana, to może ona prowadzić do niedowidzenia. To z kolei może wpływać negatywnie na codzienne funkcjonowanie, utrudniając np. chodzenie czy czytanie. Niektórzy chorzy w celu zmniejszenia problemów z funkcjonowaniem ustawiają głowę pod innym kątem, co może spowodować bóle głowy oraz trwałe zmiany w układzie mięśniowo-szkieletowym. Ptoza może nieść za sobą również skutki psychologiczne, szczególnie u dzieci i nastolatków, gdyż może się przełożyć na problemy z akceptacją w środowisku rówieśniczym i/lub spowodować problemy z nauką.

Skuteczność korekcji ptozy i wybór metody chirurgicznej zależy od przed zabiegowego rozpoznania i ustalenia zakresu czynności mięśnia dźwigacza powieki górnej (mierzonej podniesieniem górnego brzegu powieki). Jeśli czynność mięśnia dźwigacza jest większa od 4 mm, wykonuje się zabieg na części mięśnia dźwigacza z resekcją lub przemieszczeniem rozcięgna (w zależności od stanu śródoperacyjnego). 

Operację opadającej powieki można łączyć z plastyką powiek górnych (u pacjentów z ptozą i wiotkością powiek). Jeśli czynność mięśnia dźwigacza jest gorsza (wynosi mniej niż 4 mm), wykonuje się podwieszenie na mięśniu czołowym z zastosowaniem materiału autologicznego albo alloplastycznego.

• nawracające infekcje powiek,
• ciężkie choroby ogólnoustrojowe,
• stan po chemioterapii,
• zaburzenia psychiczne,
• szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów z zaawansowaną cukrzycą oraz zaburzeniami gojenia ran.